“ไม่เพียงแต่ต่างกันเฉพาะชุดที่สวมใส่เท่านั้น
แต่ความคิดของแต่ละกลุ่มยังเริ่มต่างกันอีกด้วย
ฝ่ายหนึ่งเชื่อว่าชุดของเจ้าของฟาร์มจะทำให้เขาอยู่รอดได้ แต่อีกฝ่ายหนึ่งกลับเชื่อว่า
ความรู้ความเข้าใจจะทำให้ฟาร์มมีผลผลิตเพิ่มขึ้น”
เขาเดินทางเข้าไปในฟาร์มแห่งนี้
โดยหวังว่าจะเข้าไปช่วยดูแลกิจการให้กับนายจ้างตามความรู้ความสามารถที่ได้เรียนมา ปริญญาด้านการเกษตรปศุสัตว์คงพอจะเป็นที่ไว้วางใจได้กับเจ้าของกิจการและเพื่อนร่วมงานในฟาร์มแห่งนี้
ความที่เขาร่ำเรียนมาสูงและดูหน่วยก้านเป็นผู้นำได้
เจ้าของกิจการเลยยกตำแหน่งหัวหน้าฟาร์มให้ ซึ่งอยู่ได้ไม่นานเขาก็พบความผิดปกติบางอย่างในโรงเรือน
อย่างน้อยสิ่งเห็นได้ง่ายคือ
การทำงานของคนงานในฟาร์มขาดความรู้และทักษะในการดูแลสัตว์ปีก การปฏิบัติไม่ถูกต้องตามหลักวิชา
แม้จะนำสัตว์ปีกมาขังไว้ในโรงเรือนแต่คนงานก็มีวิธีเลี้ยงดูแบบพื้นบ้านซึ่งเป็นวิธีการเลี้ยงแบบดั้งเดิม
ปล่อยให้สัตว์เลี้ยงหาอาหารกินเองตามธรรมชาติ จะมีให้อาหารเสริมบ้างเช่นปลายข้าวหรือข้าวเปลือกโปรยให้กินก่อนต้อนเข้าโรงเรือน
เท่านั้น
ที่สำคัญคือ
คนงานทำงานแบบลูกจ้างไม่ต้องรับผิดชอบต่อความเสียหายในกิจการ
ส่วนเจ้าของกิจการไม่ได้มาดูแลฟาร์มตลอดเวลา จะเข้ามาเป็นครั้งคราว
จึงไม่รู้ว่าชีวิตของคนทำงานและคุณภาพของสัตว์เลี้ยงเป็นอย่างไร
จิตสำนึกเตือนเขาอยู่ตลอดเวลาว่า
ถ้าอยู่ในสภาพนี้ต่อไปผลผลิตคงไม่บรรลุตามเป้าหมายแน่นอน
ความเสียหายจะเกิดแก่ผู้เป็นเจ้าของ ก่อนอื่นเขาควรจะต้องรู้ให้แน่นอนว่า
สภาพโรงเรือนได้มาตรฐานหรือไม่ คนงานขาดความรู้และทักษะอะไร อาหารสัตว์เลี้ยงมีคุณภาพเพียงพอมั๊ยเป็นต้น
เมื่อได้ข้อมูลเพียงพอ สิ่งที่เขาจะต้องดำเนินการต่อไปคือ วางแผนพัฒนาและปรับปรุงส่วนที่ยังไม่ได้มาตรฐาน
เขาสร้างความเข้าใจแก่คนงานของการประชุมวันหนึ่งว่า
“โรงเรือนขนาดใหญ่ที่ได้มาตรฐาน
ควรมีขนาด15 คูณ 75 ตารางเมตรเป็นลักษณะฟาร์มปิดมิดชิด ติดฟอนยล์ที่ทำความเย็นอยู่ด้านใดด้านหนึ่ง อากาศข้างนอกไม่สามารถเข้าไปได้
เทพื้นด้วยปูนซีเมนต์ เพดานกรุด้วยพลาสติกไม่ให้ฝุ่นสามารถลงไปได้
หลังคาอาจมุงด้วยหญ้า สังกะสีหรือกระเบื้องก็ได้
พื้นเททับด้วยเเกลบหลังจากที่มีการล้างทำความสะอาดในโรงเรือนเเล้ว
สามารถควบคุมอุณหภูมิได้ ซึ่งปกติที่ฟาร์มจะตั้งให้อุณหภูมิอยู่ที่ 27 - 28
องศา”
ข้อมูลเหล่านี้เป็นความรู้ใหม่ของคนงานในฟาร์ม
เมื่อพวกเขาได้รับรู้ความจริงที่ไม่เคยเปิดเผยมาก่อนจึงดูเหมือนว่า ความลิงโลดได้เกิดขึ้นในใจเป็นอย่างยิ่ง
ความต้องการเหล่านี้ แปรเปลี่ยนเป็นข้อเสนอในรูปแบบของโครงการนำไปสู่การตัดสินใจของเจ้าของโรงเรือน
ซึ่งงานส่วนใหญ่ก็พอเป็นที่รับรู้ของเจ้าของได้
แต่การลงทุนใช้จ่ายเพิ่มขึ้นเป็นสิ่งที่เขาจะต้องพิจารณาเป็นพิเศษ
สิ่งที่นำเสนอไปให้เกิดการเปลี่ยนแปลงจึงได้รับการอนุมัติบ้าง ไม่ได้รับบ้างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้าของกิจการ
แต่ที่แน่ ๆ
นายจ้างมีท่าทีที่ไม่ค่อยไว้วางใจหัวหน้าคนงาน
ที่สร้างความสนใจให้แก่คนงานได้มากขึ้น
ความรู้เรื่องระบบการทำงานในโรงเรือนก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เขาคิดว่าจะต้องเปลี่ยนแปลง
ความไม่เป็นระบบจะทำให้งานขาดประสิทธิภาพ คนงานเกิดความขัดแย้งกันได้ง่าย
คนใช้ศักยภาพด้านความรู้ความสามารถไม่เต็มที่ งานใหม่ ๆ ไม่เกิดขึ้นในหน่วยงาน ทั้งหมดนี้อาจนำไปสู่จุดหายนะคือ
การขาดทุนได้
หัวหน้าคนงานยังไม่หยุดประชาสัมพันธ์
“พัดลมดูดอากาศขนาดใหญ่ที่ใช้ในฟาร์มต้องมีทั้งหมด5 ตัวเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 1
เมตรใช้สำหรับดูดอากาศในโรงเรือน พัดลมจะต้องเปิดตลอดเวลา ในกรณีที่ไฟดับต้องใช้เครื่องสำรองไฟฟ้าเพื่อปั่นไฟขึ้นมาใช้ทดเเทนมิฉะนั้นมันจะตายเพราะขาดอากาศหายใจ
“ เขากล่าวในที่ประชุม ในขณะที่คนงานนั่งรับฟังอย่างตั้งใจ
“อาหารที่ใช้เลี้ยง มีทั้งหมด 3 สูตร สูตร 1 เบอร์ 203 เป็นอาหารที่ใช้เลี้ยงเมื่อ
อายุ 1-14 วัน สูตรที่ 2เบอร์ 204
เป็นอาหารที่ใช้เลี้ยงเมื่ออายุ 14-21วัน
สูตรที่ 3 เบอร์ 205 เป็นอาหารที่ใช้เลี้ยงเมื่ออายุ
21 วันขึ้นไป ไม่ใช่ปล่อยออกไปหากินตามธรรมชาติ” เขาเน้นย้ำ
“เค้าเคยทำยังไงมาก็ทำอย่างนั้น”
เจ้าของกิจการเปรยขึ้นลอย ๆ เหมือนตั้งใจให้ทุกคนที่อยู่ในละแวกนั้นได้ยิน ในระหว่างการแวะเข้าไปเยี่ยมฟาร์มวันหนึ่ง
ก่อนหน้านั้นคนงานผู้มีหน้าที่จัดอาหารจัดน้ำให้สัตว์เลี้ยงเสนอให้มีการเปลี่ยนแปลงชนิดอาหารสัตว์ที่เขารู้มาว่า
ได้ประโยชน์มากกว่าทั้งในแง่ต้นทุนและการเพิ่มน้ำหนักสัตว์เลี้ยง
แต่ในที่สุดสัตว์ในโรงเรือนก็ได้กินอาหารชนิดเดิมความประสงค์ของเจ้าของฟาร์ม
“พวกคุณรู้ใหมว่าผมถูกต่อว่า
จากนายใหญ่ พวกคุณไปทำอย่างนั้นได้อย่างไร” เจ้าของกิจการพูดเสียงดังกับคนงาน โดยที่คนงานทั้งหมดไม่สนใจอยากรู้ว่านายใหญ่คือใคร
นอกจากเงียบ เงียบและเงียบ ทุกคนรู้ดีว่าการตกงานคือ การตกนรก
“แบบนี้ผมต้องให้ออก”
เจ้าของฟาร์มพิพากษาคนงานที่คิดเปลี่ยนอาหารสัตว์
แต่องค์ความรู้ใหม่ที่หัวหน้าคนงานมีและต้องการนำมาปรับปรุงโรงเรือนได้สร้างมั่นใจให้กับเขาเป็นอย่างมากในเรื่องผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตและที่เห็นได้เฉพาะหน้าขณะนี้คือ
ความรู้ใหม่ ๆที่คนงานได้รับและนำไปทดลองฝึก ทำให้คนงานดูเก่งและมีความมั่นใจในการทำงานมากขึ้นเป็นลำดับ
“ภาพความสำเร็จเหล่านี้
เจ้าของฟาร์มจะต้องรับรู้ได้ในวันหนึ่งข้างหน้า” เขาคิด
“เครื่องควบคุมอุณหภูมิอัตโนมัติ โรงเรือนต้องมี เพื่อทำให้อุณหภูมิเย็นลง ในเวลาที่โรงเรือนมีอากาศร้อน
เพราะสัตว์จะตายถ้าอากาศร้อน ลักษณะฟอยล์เย็นที่ใช้ปิดบริเวณรอบๆโรงเรือน จะเลือกปิดด้านใดด้านหนึ่งของฟาร์มเพื่อเป็นตัวดูดซับความเย็น เพื่อทำให้ในโรงเรือนมีอากาศเย็น” หัวหน้าคนงานกล่าวในการประชุมคราวหนึ่ง
“ภายในโรงเรือน มีการวางระบบน้ำใว้ให้สัตว์กิน ระยะห่างประมาณ 30 เซนติเมตร เเละภาชนะสำหรับใส่อาหารให้วางเป็นระยะๆห่างประมาณ 1 เมตร และการลงเเกลบภายในโรงเรือน ในกรณีที่มีขนาดเล็กก็จะต้องใช้ภาชนะที่เล็กเเละวางกับพื้นให้มันกินได้
เท่านี้ก็ถือได้ว่าทุกอย่างได้มาตรฐาน” เขากล่าวทิ้งท้าย
แต่ในเช้าวันหนึ่งทุกคนต้องแปลกใจ
เมื่อเจ้าของกิจการได้สวมชุดคลุมเหมือนแพทย์ในโรงพยาบาล แถมยังสวมหน้ากากป้องกันโรคมาอีกด้วย
“อีโบล่า”
เขากล่าวกับทุกคนอย่างแข็งขัน ในการเริ่มต้นการประชุมคนงาน
“ผมจะเล่าให้ฟัง....พวกคุณยังไม่รู้.....เดี๋ยวนี้โรคอีโบล่ากำลังระบาด
มันอันตรายถึงชีวิต” เจ้าของฟาร์มพูดต่อ พร้อมหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาอ่าน
“โรคไวรัสอีโบลา หรือไข้เลือดออกอีโบลา เป็นโรคของมนุษย์ที่เกิดจากไวรัสอีโบลา โดยจะเริ่มมีอาการสองวันถึงสามสัปดาห์หลังสัมผัสไวรัส
โดยมีไข้ เจ็บคอ ปวดกล้ามเนื้อและปวดศีรษะ จากนั้นมีอาการคลื่นไส้ อาเจียนและท้องร่วงร่วมกับการทำหน้าที่ของตับและไตลดลงตามมา
เมื่อถึงจุดนี้ บางคนเริ่มมีปัญหาเลือดออก” เจ้าของกิจการหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อที่บริเวณซอกคอ
ท้ายทอยและหน้าผาก
เขาอ่านข้อความบนกระดาษได้เพียงเท่านี้ก็ขอตัวกลับไป
คนงานบางคนเริ่มลังเล
หันรีหันขวางราวกับไม่แน่ใจในโชคชะตาตนเอง คนงานจำนวนหนึ่งศูนย์เสียความมั่นใจในการดำเนินชีวิต
“ผมว่าคุณเป็นคนนำเชื้อมายังโรงเรือน”
คนงานบางคนหันมาพูดกับหัวหน้าคนงาน
“เมื่อก่อนเค้าก็อยู่กันเป็นปกติสุข
แต่เดี๋ยวนี้มันมีอะไรแปลก ๆ เข้ามา” คนงานคนเดิมพูด
หัวหน้าคนงานไม่โต้ตอบ
แต่เดินเลี่ยงไปทำงานตามปกติ และต่อมาเขาเริ่มศึกษาเพื่อให้รู้ความจริงว่า
“อีโบล่า” มันคืออะไรกันแน่ จะได้บอกเล่าให้คนงานได้เข้าใจไม่วิตกกังวล
“มันไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกพวกเรา
ผมจะเล่าให้ฟัง”
หัวหน้าคนงานเรียกประชุมคนงานในวันหนึ่งที่พอจะทราบรายละเอียดของอีโบล่า
“คือเป็นยังงี้น้า...คนรับโรคนี้ครั้งแรกเมื่อสัมผัสกับเลือดหรือสารน้ำในร่างกายจากสัตว์ที่ติดเชื้อ
เช่น ลิงหรือค้างคาวผลไม้ เชื่อว่าค้างคาวผลไม้เป็นตัวพาและแพร่โรคโดยที่ตนเองไม่ได้รับผลกระทบจากไวรัส
เมื่อติดเชื้อแล้ว โรคอาจแพร่จากคนสู่คนได้
ผู้ที่รอดชีวิตอาจสามารถส่งผ่านโรคทางน้ำอสุจิได้เป็นเวลาเกือบสองเดือน
ในการวินิจฉัย ต้องแยกโรคอื่นที่มีอาการคล้ายกันออกก่อน เช่น มาลาเรีย อหิวาตกโรคและไข้เลือดออกจากไวรัสอื่น ๆ อาจทดสอบเลือดหาแอนติบอดี้ต่อไวรัส ดีเอ็นเอของไวรัส หรือตัวไวรัสเองเพื่อยืนยันการวินิจฉัย” ทุกคนตั้งใจฟังอย่างมาก
มันเป็นเรื่องที่พวกเขาถูกกระตุ้นให้สนใจ
เจ้าของกิจการหอบของพะรุงพะรังเข้ามาที่ฟาร์มในเช้าวันหนึ่ง
มันเป็นชุดป้องกันโรคอีโบล่า
“ผมมีอยู่ 2 – 3 ชุด ให้คนอยู่ก่อนแล้วกัน”
เจ้าของฟาร์มยื่นชุดให้คนงานอาวุโส การได้รับรู้ข้อมูลข่าวสาร
ทำให้ทุกคนต่างตระหนักถึงอันตรายและคิดหาวิธีป้องกันมากขึ้น
“ถ้าเรารู้ความจริงเราอาจป้องกันได้โดยวิธีปฏิบัติตนให้ถูกต้องก็ได้นะครับ”
หัวหน้าคนงานกล่าว
“จะให้แน่นอนเราต้องอาศัยความรู้ทางการแพทย์มาปฏิบัติตน.....การป้องกันรวมถึงการลดการระบาดของโรคจากลิงและหมูที่ติดเชื้อสู่คน
ซึ่งอาจทำได้โดยการตรวจสอบหาการติดเชื้อในสัตว์เหล่านี้” หัวหน้าคนงานกล่าวกับคนงานที่ไม่ได้รับชุดป้องกัน
“เราต้องฆ่าและจัดการกับซากอย่างเหมาะสมหากพบโรค
การปรุงเนื้อสัตว์และสวมเสื้อผ้าป้องกันอย่างเหมาะสมเมื่อจัดการกับเนื้อสัตว์อาจช่วยได้
เช่นเดียวกับสวมเสื้อผ้าป้องกันและล้างมือเมื่ออยู่ใกล้ผู้ที่ป่วยเป็นโรคดังกล่าว
ตัวอย่างสารน้ำร่างกายจากผู้ป่วยควรจัดการด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ “ หัวหน้าคนงานกล่าวจนทุกคนเริ่มพยักหน้า
“เห็นมั้ยครับว่า
เราป้องกันได้อย่าตระหนก ที่สำคัญในฟาร์มของเรากำลังปรับปรุงมาตรฐานของโรงเรือน
การพัฒนาระบบการทำงาน การให้ความรู้และทักษะแก่พวกเราอยู่
มันเป็นเรื่องการป้องกันอยู่แล้วครับ ” หัวหน้ากล่าวทิ้งท้าย
การเข้าออกโรงเรือนของคนงานต่างไปจากเดิมตรงที่คนงานเริ่มแบ่งกลุ่มเป็นสองฝักสองฝ่าย
ฝ่ายหนึ่งสวมชุดป้องกัน ส่วนอีกฝ่ายหนึ่งยังคงสวมชุดแบบเดิมที่เคยสวมใส่ ที่สำคัญคือ
ไม่เพียงแต่ต่างกันเฉพาะชุดที่สวมใส่เท่านั้น
แต่ความคิดของแต่ละกลุ่มยังเริ่มต่างกันอีกด้วย
ฝ่ายหนึ่งเชื่อว่าชุดของเจ้าของฟาร์มจะทำให้เขาอยู่รอดได้ แต่อีกฝ่ายหนึ่งกลับเชื่อว่า
ความรู้ความเข้าใจจะทำให้ฟาร์มมีผลผลิตเพิ่มขึ้น
จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง
เจ้าของกิจการได้ใช้รถสิบล้อบรรทุกสิ่งของเข้ามาในฟาร์มแล้วเรียกประชุมทุกคน
“วันนี้สถานการณ์การระบาดของโรคมันรุนแรงมากขึ้น ปี 2555
มีผู้ติดเชื้อน้อยกว่า 1,000 คนต่อปี แต่การระบาดครั้งใหญ่ที่สุดจนถึงปัจจุบันคือ การระบาดของอีโบลาในแอฟริกาตะวันตก ขณะนี้ พ.ศ. 2557ระบาดในประเทศกินี เซียร์ราลีโอนและไลบีเรีย จนถึงเดือนกรกฎาคม 2557 มีผู้ป่วยยืนยันแล้วกว่า 1,320 คน แม้จะมีความพยายามพัฒนาวัคซีนอยู่
แต่จนถึงบัดนี้ยังไม่มีวัคซีน” เจ้าของฟาร์มหยิบกระดาษขึ้นมาอ่านเหมือนเดิม
“ผมจะแจกชุดป้องกันให้คนละชุด”
เจ้าของฟาร์มกล่าวพร้อมกับยกชุดตัวอย่างขึ้นมาให้ดู
“คุณไม่ต้องไปสนใจอะไรทั้งสิ้น
ใส่ชุดนี้ไว้แล้วคุณจะปลอดภัย”
คนงานทุกคนต่างทยอยกันไปรับชุดที่เตรียมไว้สำหรับทุกคนด้วยความเต็มตื้น
“ต่อไปเราจะได้สงบสุขเสียที
เค้าทำมาอย่างไรก็ทำไปอย่างนั้น” เจ้าของกิจการกล่าวทิ้งท้าย
คนงานทุกคนยืนจับกลุ่มมาส่งเจ้าของฟาร์มที่หน้าโรงเรือนอย่างอุ่นใจ
จนรถบรรทุกสิบล้อค่อย ๆ วิ่งหายลับไปตรงโค้งถนนลิบลิบโน้น
พลันที่ทุกคนหันกลับเข้าสู่โรงเรือนสายตาทุกคู่ก็เหลือบแลเห็นบรรดาสัตว์ปีกทั้งหลาย
แต่ละตัวต่างผอมโซ เนื้อตัวเปียกปอน ยืนหนาวสั่นอยู่ระริก ส่วนหัวหน้าคนงานได้หายตัวไปจากบริเวณนั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น